Het idee van een holografisch universum is sterk verbonden met de principes van de kwantummechanica, maar het valt niet precies onder de kwantummechanica zelf. In plaats daarvan is het een concept dat voortkomt uit het samenvoegen van kwantummechanica en de algemene relativiteitstheorie, die de twee belangrijkste pijlers van de moderne natuurkunde zijn.
Het holografisch principe werd oorspronkelijk voorgesteld door theoretisch natuurkundige Juan Maldacena in de context van snaartheorie, een tak van de theoretische natuurkunde die probeert de fundamentele aard van het universum te begrijpen door de interacties van snaren op subatomaire schaal te bestuderen. Dit principe suggereert dat informatie die is ingesloten in een driedimensionale ruimte kan worden beschreven door processen in een hypothetische tweedimensionale ruimte, vergelijkbaar met hoe een hologram werkt.
Dus, terwijl het idee van een holografisch universum inderdaad verband houdt met kwantummechanica vanwege de diepgaande aard van de implicaties voor de informatie en structuur van ons universum, is het eigenlijk een concept dat ontstaat uit de pogingen om kwantummechanica en de algemene relativiteitstheorie met elkaar te verzoenen binnen theoretische fysica en snaartheorie.
Helaas is deel 4 niet meer beschikbaar
Aan welk alledaags fenomeen zou je een ‘holografische’ draai willen geven om beter te begrijpen of ons universum werkelijk een holografische aard heeft? Laat het ons weten in de reacties!
Het Holografisch Principe houdt in dat onze wereld met drie ruimte dimensies en een tijddimensie kan worden weergegeven met drie dimensies, dus een dimensie minder.
De vergelijking met de holografie wordt gemaakt om het ingewikkelde principe, voorkomend uit de theorie van de zwarte gaten, inzichtelijk te maken. Ook in de holografie worden aan de hand van twee dimensies drie dimensionale figuren geprojecteerd. Min of meer vergelijkbaar met een stereo plaatje in een stereo kijker. Daar worden twee 2D figuren gebruikt om een 3D beeld te simuleren.
In de holografie is dat vergelijkbaar. Door in het 2D hologram in verschillende hoeken naar verschillende informatie te kijken wordt de illusie van een 3D object gesimuleerd.
De vergelijking gaat te ver door nu te stellen dat onze realiteit berust op een illusie.
Ik zal trachten dit aan de hand van een voorbeeld van een film duidelijk te maken.
De illusie van tijd wordt in een film, 2D plus tijd, opgewekt door 24 beeldjes per seconde te tonen van de 2D film zonder tijd. Door het aantal beeldjes te tellen weet je dus waar je je, in de film, in de tijd bevindt. Als er 96 beeldjes in een meter passen dan weet je dat je je na n meter n * 4 seconden in de tijd bevindt.
Stel nu dat een film van enkele uren in een bioscoop in twee verschillende zalen wordt getoond. In een zaal begint de film om acht uur, in zaal twee om negen uur. Twee personen in de verschillende zalen krijgen dus op het zelfde moment totaal verschillende beelden te zien. Echter zijn in beide zalen dezelfde film te zien. Echter bevindt elk persoon zich in een andere plek in de film. Het verschil is namelijk 60/4 * 3600 meter film.
Uit de Speciale Relativiteit weten we dat iets dergelijks zich in onze 3D-ruinte afspeelt. Afhankelijk welke afstand je in de ruimte hebt afgelegd heb je je ook door de tijd verplaatst.
Nu denk u misschien dat als een object zich niet verplaatst in de ruimte deze zich niet in de tijd verplaatst. Zoals beschreven in “Relativiteitstheorie voor Dummies” (https://alternatiefoerknaltheorie.nl/Relativiteitstheorie%20voor%20dummies.pdf) kan een materiedeeltje worden beschreven als zijnde samengesteld uit deeltjes (neutronen, protonen en elektronen) die weer zijn samengesteld uit minuscule deeltjes die alle met de snelheid van c bewegen.
Fout: Verschil in lengte film = 60/4 * 60 = 900 meter